Osmanlı I. Dünya savaşını kaybettiğinde ülkede sefalet kol geziyordu.
İtilaf Devletleri başkent İstanbul’u işgal ettiğinde herkesin tek derdi Padişah’ın tahtında
oturması, karınlarını doyurmak ve camiye gidebilmekti.
Bu sessizliği fırsat bilen İngiltere, Fransa ve İtalya Osmanlı devletinin geride kalan
topraklarını aralarında paylaştı.
Aralarında paylaştığı yetmezmiş gibi başkalarını da sofraya çağırdılar.
İngiltere’nin piyonu Yunanistan İzmir’den girip Anadolu’nun içlerine doğru ilerlediklerinde
halkın tek düşüncesi hala Padişah’ın rahatı, karın doyurmak ve Müslüman kalmaktı.
Bu durumdan kurtulmak isteyen bir grup insan birleşti.
Bir kısmının amacı Padişah’ı bu esaretten kurtarmaktı
Bir kısmının amacı ise İslam Halifesini yani Müslümanları bu esaretten kurtarmaktı.
Ama içlerinde tek bir kişi vardı ki halkına özgürlüğün en yakışanı olduğuna inanıyor ve bunun
için kurtuluş yolları arıyordu.
…..
Bir insan düşünün ki;
Her türlü kompleksten uzak,
Her türlü hırstan kendini arındırmış,
Hayatında tek önem verdiği halkı ve ülkesi,
Düşmanlarının bile kalbinde taht kurmuş,
Bu uğurda hem yakınlarının hem de kendi hayatına dahi değer vermemiş,
Halkı, milleti ve vatanı için en güzel geleceği uğruna hayatını ortaya koymuş,
Bu uğurda kendisine muhalefet yapan herkesi bertaraf etmiş,
Üstelik bunu, aklını ve siyaset bilgisini kullanarak yapmış,
Dünyanın doğusu onu gururla izlerken, batısı kuyruğunu sıkıştırıp kaçmış,
Onun sayesinde esir devletler özgürlüğüne kavuşmuş, yeni devletler türemiş,
Bir tutam Anadolu topraklarında kazandığı zaferle tüm yerkürenin dengesini alt üst etmiş,
İstese Kral, istese Padişah ya da Sultan olabileceği ülkesinde sade vatandaş olmayı tercih
etmiş,

Ben Peygamber’im dese milyonları peşine takabilecekken, Türk’ün “Ata” sı olmayı tercih
etmiş,
Bir zamanlar ona sırt veren en yakın yoldaşları tarafından terk edilmiş,
Kazım Karabekir, Ali Fuat Cebesoy, Refet Bele ve Rauf Orbay’a rağmen Cumhuriyet’i
kurmuş,
Ve ülkemin ilk Cumhurbaşkanı olmuş kahramanımdır Mustafa Kemal Atatürk